Elke dag zit ze daar. Haar lichaam verstopt achter laaghangende takken, haar gezicht verscholen achter donkere lokken. Ze schrijft in haar dagboekje, gaat volledig op in haar fantasie, ziet geeneens of de zon schijnt of dat het regent.

De anderen vinden haar raar, lelijk en soms ook eng. Want ze zegt nooit iets, en ze zit daar maar. Sommigen roepen gemene dingen. Dan trekt ze haar knieën op tot de hoogte van de onderste takken. Dan wiegt ze heen en weer op hetzelfde ritme als de wind door de bladeren. Nooit komt ze onder de boom vandaan. Want als ze daar zit, dicht tegen de stam, dan valt het gordijn van bladeren over haar heen als een donzige deken. En daar voelt ze zich veilig.

De anderen komen niet dichtbij. Ze zijn bang gemaakt met oude verhalen over de boom. Verhalen waarin de boom fluistert. Verhalen waarin de wortels van de boom je enkels grijpen en je langzaam naar beneden trekken, de vochtige aarde in. Maar ze doen Sarah niets. Zolang Sarah maar doet wat de boom wilt. Zolang ze maar luistert naar wat de boom tegen haar fluistert. Zolang ze maar de oude verhalen van de boom opschrijft in haar dagboekje. Hoe langer ze dat doet, hoe dichter de wortels naar haar toegroeien. Tot de dag dat de wortels zich rond haar enkels wikkelen en alleen haar dagboekje overblijft op het gras. Dan zal een nieuw meisje dat boekje vinden. Dan zal de boom een nieuw verhaal fluisteren om geschreven te worden.

​